بیماری سندروم سی ار پی اس چیست ؟
به گزارش خبرگزاری سالم بمون، سندروم سی ار پی اس یا سندرم درد مزمن پس از آسیب (Complex Regional Pain Syndrome یا CRPS) یک وضعیت دردی مزمن است که ممکن است پس از آسیب طبیعی یا جراحی به بدن ایجاد شود. این بیماری (سندرم درد منطقه ای پیچیده) معمولاً در یک عضو خاص شروع می شود و سپس به صورت تفریحی به سایر اعضا یا اندام ها گسترش می یابد.
علائم سندروم CRPS
- درد به شدت بالا و به صورت پایدار: این نوع درد ممکن است با وجود عدم وجود آسیب مشخص قابل توضیح باشد.
- تورم: منطقه آسیب دیده ممکن است همچنان تورم داشته باشد.
- تغییر در رنگ پوست: ممکن است پوست در ناحیه آسیب دیده رنگ غیرعادی یا متفاوت داشته باشد.
- تغییر در دمای پوست: دست یا پا ممکن است گرمتر یا سردتر از سایر بخش های بدن باشد.
- تغییر در الحاق استخوان: استخوان ممکن است به موقعیت غیرطبیعی حرکت کند و این مسئله می تواند باعث سختی و درد شدید در حرکت شود.
- افزایش حساسیت: ناحیه آسیب دیده ممکن است حساسیت به تماس معمول
- تحریک عصبی: ممکن است علائمی از تحریک عصبی مانند لرزش، لرزش، کشیدگی عضلانی و ناتوانی خطی در ناحیه آسیب دیده را تجربه کنید.
- مشکلات حرکتی: CRPS می تواند منجر به کاهش محدودیت حرکت، سختی مفاصل، و کاهش قدرت عضلات شود.
درمان سندروم سی ار پی اس
برای درمان CRPS، یک تیم درمانی متخصص شامل پزشکان متخصص در بیماری های عصبی، ترمیم بندی، فیزیوتراپیست ها و روانشناسان ممکن است به شما کمک کنند. درمان ممکن است شامل استفاده از داروها برای کنترل درد و التهاب، فیزیوتراپی برای بهبود حرکت و کاهش تورم، ترمیم بندی ترمیمی و در بعضی موارد، درمان های تسکین اعصاب مثل بلاک اعصاب یا استفاده از دستگاه های الکترونیکی مانند تحریک عصبی الکتریکی روانی (TENS) می شود. همچنین، روانشناسی و مشاوره نیز ممکن است به شما در مدیریت درد و بهبود کیفیت زندگی کمک کند.
مهم است که با یک پزشک متخصص مشورت کنید و توجه کافی به درمان و مدیریت درد خود بپردازید. هر گونه تغییر در علائم و درمان مورد نیاز به مشاوره پزشکی است.
آیا سندروم درد منطقه‌ای پیچیده (CPRS) بعد از جراحی قابل درمان است ؟
بله، سندرم درد منطقه‌ای پیچیده (CRPS) پس از جراحی قابل درمان است. در واقع، درمان سریع و مناسب CRPS می‌تواند باعث بهبود علائم و جلوگیری از پیشرفت بیشتر بیماری شود.
درمان CRPS ممکن است شامل ترکیبی از روش‌های مختلف باشد تا به حداکثر بازگشت عملکرد بیمار کمک کند و شامل:
- داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) و آنتی دپرسانت ها: این داروها برای کنترل درد و التهاب استفاده می‌شوند.
- فیزیوتراپی: تمرینات تقویتی، تمرینات مربوط به حرکت و تناسب اندام‌ها، به ویژه تمرینات تحریک عصبی مانند درمال تاژ هولودیک و بازتعریف مغزی (Mirror Therapy) ممکن است به کاهش درد و بهبود عملکرد کمک کند.
- ترمیم بندی: استفاده از محافظ مورب در محدودیت حرکت، براکس و قبضه‌های محافظ، و کامپوت (کفش وسط کشیز) می‌تواند به حفظ و بهبود عملکرد کمک کند.
- تکنیک های تسکین اعصاب: مانند بلاک اعصاب، تحریک عصبی الکتریکی روانی (TENS) و روش‌های دیگر می‌تواند به کاهش درد کمک کند.
- روان درمانی: مشاوره روانشناختی و تکنیک‌های مدیریت استرس مانند تکنیک‌های توجه (mindfulness) و آموزش تحمل درد می‌تواند به کاهش استرس و بهبود روحی بیمار کمک کند.
همچنین، در مواردی که درمان های معمول کارآمد نبوده و علائم بارز باقی مانده است، روش های پزشکی پیشرفته مانند تحریک عصب مغزی عمیق (DBS) یا دریافت سایت (Implant) ممکن است در برخی از موارد مورد استفاده قرار بگیرد.
منبع خبر: https://salembemon.ir/2410