مختصری از تاریخ کوبا

تاریخ کوبا، جزیره ای در قلب کارائیب که به «مروارید آنتیل» مشهور است، روایتی پرفراز و نشیب از مبارزات بی وقفه برای استقلال، هویت و عدالت اجتماعی است. این جزیره از دوران حضور بومیان تا استعمار اسپانیا، نفوذ ایالات متحده، انقلاب سوسیالیستی و تحولات معاصر، همواره کانون حوادثی بوده که نه تنها سرنوشت خود، بلکه مسیر تاریخ منطقه و حتی جهان را تحت تأثیر قرار داده است.

برای درک کوبای امروز، شناخت عمیق گذشته آن ضروری است. این مقاله، به ارائه یک مرور کلی و در عین حال جامع از مهم ترین وقایع، شخصیت ها و نقاط عطف تاریخ کوبا می پردازد. هدف، ارائه یک تصویر واضح و مختصر از سیر تحولات تاریخی این کشور، از ریشه های باستانی تا دوران پس از فیدل کاسترو است تا خواننده درکی جامع از میراث غنی و پیچیدگی های تاریخی این سرزمین به دست آورد.

کوبای باستان: ریشه ها و تمدن های بومی

پیش از ورود اروپاییان، جزیره کوبا سکونتگاه قبایل بومی نظیر تائینو (Taíno) و سیبونی (Ciboney) بود. این مردمان، که عمدتاً از شاخه زبان آراواک (Arawak) بودند، در مناطق مختلف جزیره پراکنده شده و هر یک فرهنگ و سبک زندگی خاص خود را داشتند. تائینوها که بخش اعظم جزایر آنتیل بزرگ (شامل کوبا) را دربرمی گرفتند، از پیشرفته ترین قبایل منطقه به شمار می آمدند.

تائینوها در دهکده هایی سازمان یافته زندگی می کردند و اقتصادشان مبتنی بر کشاورزی بود. آن ها محصولاتی چون مانیوک (cassava)، ذرت، سیب زمینی شیرین و تنباکو کشت می کردند. این جوامع بومی دارای ساختار اجتماعی پیچیده، سیستم های اعتقادی غنی و هنرهای دستی منحصربه فردی بودند. زندگی آن ها با طبیعت اطرافشان پیوندی عمیق داشت و از منابع طبیعی جزیره برای تأمین نیازهای خود بهره می بردند. برخورد اولیه کریستف کلمب با این مردمان در سال ۱۴۹۲، سرآغاز تغییرات بنیادین و تراژیکی در سرنوشت آن ها شد.

دوران استعمار اسپانیا: از کشف تا شورش

تاریخ مدرن کوبا با ورود کریستف کلمب در ۲۷ اکتبر ۱۴۹۲ آغاز شد. کلمب در اولین سفر خود پا به این جزیره گذاشت و آن را بخشی از امپراتوری اسپانیا اعلام کرد. او که شیفته زیبایی های طبیعی کوبا شده بود، این جزیره را «زیباترین سرزمینی که چشم های انسانی می تواند ببیند» توصیف کرد. اما این زیبایی، دیری نپایید که تحت سایه استعمار و خشونت قرار گرفت.

آغاز استعمار و نابودی بومیان

در سال ۱۵۱۱، دیه گو ولاسکز (Diego Velázquez) اولین اقامتگاه های اسپانیایی ها را در کوبا تأسیس کرد و به عنوان اولین فرماندار جزیره منصوب شد. او روند استعمار و غارت منابع را آغاز کرد. بومیان تائینو که ابتدا مهاجمان را به دلیل ظاهر متفاوتشان خدایانی جاودان می پنداشتند، پس از آگاهی از مقاصد واقعی اسپانیایی ها، به بردگی کشیده شدند و تحت فشار کار اجباری در معادن طلا و مزارع، به همراه شیوع بیماری های عفونی اروپایی که بدنشان مقاومتی در برابر آن ها نداشت، به سرعت رو به انقراض گذاشتند. این قتل عام ها و شرایط وحشتناک، عملاً تمدن بومی کوبا را در طول یک قرن از بین برد و تقریباً هیچ اثری از آن ها باقی نگذاشت.

اقتصاد مبتنی بر برده داری و شکل گیری هویت کوبایی

با نابودی جمعیت بومی، اسپانیایی ها برای تأمین نیروی کار مورد نیاز مزارع رو به توسعه نیشکر، تنباکو و قهوه، به واردات گسترده بردگان آفریقایی روی آوردند. این اقدام نه تنها منجر به شکل گیری یک سیستم اقتصادی متکی بر برده داری شد، بلکه ترکیب نژادی و فرهنگی کوبا را نیز دگرگون کرد. بردگان آفریقایی، با خود فرهنگ، موسیقی، رقص و باورهای مذهبی (مانند سانتریا) را به کوبا آوردند که به تدریج با فرهنگ اسپانیایی در هم آمیخت و هویت منحصربه فرد کوبایی را شکل داد. این دوران طولانی استعمار (۱۵۱۱-۱۸۹۸)، با مقاومت های پراکنده و نارضایتی های فزاینده همراه بود که بذر جنبش های استقلال طلبانه را در قرون بعدی کاشت.

نبرد برای استقلال: ظهور قهرمانان

قرن نوزدهم در کوبا شاهد اوج گیری نارضایتی ها و خیزش هایی بود که هدف آن ها پایان دادن به سلطه اسپانیا بود. پس از اینکه اسپانیا بیشتر مستعمرات خود را در آمریکای لاتین از دست داد، کوبا به همراه پورتوریکو و بخش هایی از لااسپانیولا، آخرین بقایای امپراتوری اسپانیا در منطقه کارائیب شدند. این وضعیت، حس ملی گرایی را در میان کرئول های کوبایی (نسل های اسپانیایی تبار متولد کوبا) تقویت کرد.

خوزه مارتی: قهرمان ملی کوبا

یکی از مهم ترین چهره ها در تاریخ مبارزات استقلال طلبانه کوبا، خوزه مارتی (José Martí) (۱۸۵۳-۱۸۹۵) است. مارتی، شاعر، فیلسوف و روزنامه نگار انقلابی، به عنوان قهرمان ملی کوبا شناخته می شود. او از جوانی به مخالفت با اسپانیایی ها پرداخت و عمر خود را وقف آزادی کشورش کرد. مارتی نه تنها یک مبارز مسلح بود، بلکه با قلم قدرتمند خود نیز به ترویج آرمان های استقلال طلبانه می پرداخت و خواستار استقلال مطلق کوبا از هرگونه قدرت خارجی، حتی ایالات متحده، بود.

خوزه مارتی با بینشی فراتر از زمان خود، به کوبایی ها آموخت که استقلال واقعی نه تنها رهایی از استعمارگر، بلکه حفظ حاکمیت ملی در برابر هرگونه نفوذ خارجی است.

در سال ۱۸۹۲، مارتی «حزب انقلابی کوبا» را در نیویورک پایه ریزی کرد و موفق شد تمامی نیروهای استقلال طلب را متحد سازد. او در ۲۴ فوریه ۱۸۹۵، به همراه دیگر رهبران انقلابی نظیر آنتونیو ماسئو (Antonio Maceo) و ماکسیمو گومز (Máximo Gómez)، آغاز «جنگ استقلال» را اعلام کرد. اما عمر مارتی کوتاه بود؛ او در ۱۹ می ۱۸۹۵ در نبرد دوس ریوس (Dos Ríos) کشته شد و مرگش او را به نمادی از مبارزه و فداکاری در تاریخ کوبا بدل کرد.

جنگ اسپانیا-آمریکا و پایان سلطه اسپانیا

جنگ استقلال کوبا که با شدت تمام ادامه داشت، با خشونت های زیادی از سوی اسپانیا همراه بود. گزارش ها حاکی از آن است که بین ۲۰۰,۰۰۰ تا ۴۰۰,۰۰۰ شهروند کوبایی در کمپ های اجباری اسپانیا بر اثر گرسنگی و بیماری جان باختند. این وضعیت، بهانه ای برای مداخله ایالات متحده فراهم آورد. در سال ۱۸۹۸، پس از حادثه مرموز انفجار کشتی جنگی آمریکایی مِین در بندر هاوانا، ایالات متحده به اسپانیا اعلان جنگ داد و «جنگ اسپانیا-آمریکا» آغاز شد.

این جنگ کوتاه اما سرنوشت ساز، به سرعت با پیروزی قاطع ایالات متحده به پایان رسید. بر اساس معاهده پاریس که در دسامبر ۱۸۹۸ امضا شد، اسپانیا از حاکمیت بر کوبا چشم پوشید و کوبا رسماً از یوغ استعمار اسپانیا رهایی یافت. اما این رهایی، به معنای استقلال کامل نبود؛ کوبا تحت اشغال نظامی ایالات متحده قرار گرفت و فصل جدیدی از وابستگی در تاریخ این کشور آغاز شد.

جمهوری اولیه و سایه نفوذ آمریکا (۱۹۰۲-۱۹۵۹)

پس از پایان اشغال نظامی آمریکا، کوبا در ۲۰ می ۱۹۰۲ رسماً به «جمهوری کوبا» تبدیل شد. اما این استقلال با شرط و شروطی همراه بود که «متمم پلات» (Platt Amendment) نامیده می شد. این متمم که به اجبار در قانون اساسی کوبا گنجانده شد، به ایالات متحده حق مداخله در امور داخلی کوبا را در صورت تهدید استقلال یا حفظ نظم این کشور می داد و همچنین واگذاری پایگاه دریایی گوانتانامو به آمریکا را الزامی می کرد. این بند قانونی، سایه سنگین نفوذ آمریکا را بر سیاست و اقتصاد کوبا برای دهه ها حفظ کرد.

دوران بی ثباتی سیاسی و فساد

سال های اولیه جمهوری کوبا با بی ثباتی سیاسی، فساد گسترده و وابستگی شدید اقتصادی به ایالات متحده مشخص شد. اقتصاد کشور به شدت به صادرات شکر به آمریکا وابسته بود و هرگونه نوسان در قیمت شکر، می توانست کل اقتصاد کوبا را به ورطه نابودی بکشاند. این وابستگی، به همراه ضعف نهادهای دموکراتیک و سوءاستفاده از قدرت، زمینه ساز ظهور حکومت های خودکامه و کودتاهای متعدد شد.

چهره هایی مانند خراردو ماچادو (Gerardo Machado)، که در سال ۱۹۲۴ به ریاست جمهوری رسید و سپس با تقلب در انتخابات ۱۹۲۸ دوباره انتخاب شد، نمونه ای از دیکتاتورهایی بودند که در این دوره به قدرت رسیدند. سرنگونی ماچادو در سال ۱۹۳۳، هرچند به ظاهر نویدبخش بود، اما راه را برای ظهور چهره ای قدرتمندتر به نام فولخنسیو باتیستا (Fulgencio Batista) باز کرد.

ظهور دیکتاتوری باتیستا و زمینه سازی انقلاب

فولخنسیو باتیستا، از ۱۹۳۳ تا ۱۹۴۰، اگرچه مستقیماً رئیس جمهور نبود، اما به عنوان مرد قدرتمند پشت صحنه و رئیس ارتش، نفوذ عظیمی بر دولت های وقت داشت. او در سال ۱۹۴۰ به صورت قانونی به ریاست جمهوری رسید و در سال ۱۹۴۴ قدرت را به رقیب خود واگذار کرد. اما در ۱۰ مارس ۱۹۵۲، تنها چند ماه پیش از انتخابات، باتیستا با یک کودتای نظامی، دولت قانونی وقت را سرنگون کرد و مجدداً قدرت را به دست گرفت. این کودتا، که با حمایت ضمنی ایالات متحده همراه بود، پایانی بر یک دوره دوازده ساله از رژیم های مشروطه و قانونی (۱۹۴۰-۱۹۵۲) در کوبا بود.

دوران دیکتاتوری دوم باتیستا (۱۹۵۲-۱۹۵۹) با سرکوب شدید مخالفان، فساد بی سابقه، و وابستگی روزافزون به منافع آمریکا (به ویژه در صنایع تفریحی و قمار) همراه بود. این وضعیت، نارضایتی گسترده ای را در میان اقشار مختلف جامعه، به ویژه دانشجویان، کارگران و روشنفکران، برانگیخت و زمینه را برای یک انقلاب بزرگ و ریشه ای فراهم کرد. مردم کوبا، از فساد و عدم پاسخگویی دولت به ستوه آمده بودند و به دنبال تغییرات بنیادی بودند که در نهایت به انقلاب کوبا منجر شد.

انقلاب کوبا و آغاز دوران فیدل کاسترو (۱۹۵۹ به بعد)

نارضایتی های انباشته شده در کوبا، سرانجام به شکل یک جنبش انقلابی قدرتمند فوران کرد. انقلاب کوبا که در سال ۱۹۵۹ به پیروزی رسید، یکی از مهم ترین نقاط عطف در تاریخ آمریکای لاتین و جنگ سرد بود.

شروع مبارزه و چهره های کلیدی

جرقه اصلی انقلاب، با حمله ناموفق به پادگان مونکادا (Moncada Barracks) در ۲۶ ژوئیه ۱۹۵۳ توسط گروهی از شورشیان به رهبری وکیل جوانی به نام فیدل کاسترو (Fidel Castro) (۱۹۲۶-۲۰۱۶) زده شد. هرچند این حمله با شکست مواجه شد و کاسترو دستگیر و به زندان محکوم شد، اما دفاعیات تاریخی او در دادگاه تحت عنوان تاریخ مرا آزاد خواهد کرد، به منشور اصلی جنبش انقلابی بدل شد و او را به چهره ای ملی تبدیل کرد.

پس از آزادی از زندان در سال ۱۹۵۵، کاسترو به مکزیک تبعید شد و در آنجا «جنبش ۲۶ ژوئیه» را بنیان نهاد. او به همراه برادرش رائول کاسترو و پزشک انقلابی آرژانتینی، ارنستو چه گوارا (Che Guevara)، گروه کوچکی متشکل از ۸۲ نفر را تشکیل داد و در دسامبر ۱۹۵۶ با قایق گرانما به سواحل کوبا بازگشتند. هرچند ارتش باتیستا به سرعت به آن ها حمله کرد و بسیاری از آن ها را از بین برد، اما فیدل و حدود ۱۵ نفر دیگر توانستند به جنگل های صعب العبور سییرا مائسترا (Sierra Maestra) پناه ببرند و مبارزه چریکی خود را از آنجا آغاز کنند.

در سییرا مائسترا، چریک ها با حمایت مردم محلی و با تاکتیک های هوشمندانه، توانستند ارتش باتیستا را که از روحیه پایینی برخوردار بود، به چالش بکشند. نقش «رادیو ربلده» (Radio Rebelde) در انتشار اخبار پیروزی های چریک ها و روحیه دادن به مردم، بسیار حیاتی بود. با پیوستن جوانان بیشتر به صفوف انقلابیون، ارتش کاسترو تقویت شد و به تدریج کنترل مناطق بیشتری از جزیره را در دست گرفت.

پیروزی انقلاب و تحولات سوسیالیستی

در ۳۱ دسامبر ۱۹۵۸، پس از یک رشته پیروزی های قاطع انقلابیون، از جمله تصرف شهر سانتا کلارا توسط نیروهای چه گوارا، فولخنسیو باتیستا از کوبا گریخت. در ۸ ژانویه ۱۹۵۹، فیدل کاسترو به همراه همرزمانش، فاتحانه وارد هاوانا شد و با استقبال پرشور مردم مواجه گردید. این پیروزی، نقطه آغاز تحولات عمیق و ریشه ای در کوبا بود.

دولت انقلابی به سرعت دست به ملی سازی گسترده دارایی ها، به ویژه شرکت های آمریکایی و مزارع بزرگ کشاورزی زد. اصلاحات ارضی وسیع اجرا شد و دولت به سمت یک مدل اقتصادی سوسیالیستی حرکت کرد. این اقدامات، به سرعت منجر به تیرگی روابط با ایالات متحده شد. واشنگتن در پاسخ به ملی سازی ها و نزدیکی کوبا به اتحاد جماهیر شوروی، تحریم های اقتصادی شدیدی را علیه کوبا اعمال کرد و در ژانویه ۱۹۶۱، روابط دیپلماتیک خود را با هاوانا قطع نمود.

در آوریل ۱۹۶۱، ایالات متحده با حمایت از گروهی از تبعیدیان کوبایی ضدانقلاب، حمله به خلیج خوک ها (Bay of Pigs) را سازماندهی کرد. این عملیات با شکست مفتضحانه ای مواجه شد و نقطه اوج خصومت میان دو کشور بود. پس از این شکست، کاسترو رسماً اعلام کرد که انقلاب کوبا، یک انقلاب سوسیالیستی-کمونیستی است و به سمت اتحاد جماهیر شوروی متمایل شد. این نزدیکی به شوروی، آغازگر دوران جنگ سرد در کوبا بود.

انقلاب کوبا نه تنها رژیم باتیستا را سرنگون کرد، بلکه با اعلام سوسیالیسم و نزدیکی به شوروی، کوبا را به یکی از مهم ترین جبهه های جنگ سرد در جهان تبدیل نمود.

بحران موشکی کوبا (۱۹۶۲) و نقش بین المللی

اوج تنش ها میان کوبا و ایالات متحده، در اکتبر ۱۹۶۲ و با بحران موشکی کوبا رخ داد. کشف پایگاه های موشکی هسته ای شوروی در کوبا توسط آمریکا، جهان را تا آستانه یک جنگ هسته ای تمام عیار پیش برد. سرانجام با مذاکرات فشرده میان ایالات متحده و شوروی، این بحران خاتمه یافت و شوروی موشک های خود را از کوبا خارج کرد، در ازای آنکه آمریکا تعهد داد به کوبا حمله نکند.

کوبا تحت رهبری فیدل کاسترو، نقش بین المللی فعالی را ایفا کرد و به حمایت از جنبش های انقلابی در آفریقا، آمریکای لاتین و سایر نقاط جهان پرداخت. پزشکان، معلمان و مهندسان کوبایی به کشورهای مختلف اعزام می شدند و ارتش کوبا نیز در برخی درگیری ها، مانند جنگ های داخلی آنگولا، نقش ایفا کرد. این سیاست ها، کوبا را به نمادی از مقاومت در برابر امپریالیسم در چشم بسیاری از کشورهای در حال توسعه تبدیل کرد.

دوران ویژه و تحولات پس از شوروی (۱۹۹۰-۲۰۱۶)

با فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی در اوایل دهه ۱۹۹۰، کوبا حامی اصلی اقتصادی و سیاسی خود را از دست داد. این رویداد، کشور را به سمت یک بحران اقتصادی عمیق سوق داد که فیدل کاسترو آن را «دوران ویژه در زمان صلح» (Special Period in Peacetime) نامید. این دوران، با کمبودهای شدید مواد غذایی، قطعی برق، مشکلات حمل و نقل و کاهش چشمگیر استانداردهای زندگی همراه بود.

چالش های اقتصادی و اصلاحات محدود

در «دوران ویژه»، کوبا مجبور شد برای بقا، برخی اصلاحات محدود اقتصادی را به اجرا بگذارد. قانونی شدن گردش دلار، تشویق سرمایه گذاری خارجی در بخش هایی مانند گردشگری، و اجازه فعالیت های خصوصی کوچک از جمله این اصلاحات بودند. هدف این تغییرات، کاهش فشار اقتصادی و جذب ارز خارجی بود. صنعت گردشگری، به یکی از موتورهای اصلی اقتصاد کوبا تبدیل شد و میلیون ها توریست (به ویژه از اروپا و کانادا) از این کشور دیدن کردند.

با وجود این گشایش های جزئی، دولت کنترل شدیدی بر اقتصاد را حفظ کرد و سیستم سهمیه بندی مواد غذایی و کالاهای اساسی همچنان پابرجا بود. در این دوره، کوبا به دنبال شرکای اقتصادی جدیدی در آمریکای لاتین و آسیا بود و روابط نزدیکی با ونزوئلا (تحت رهبری هوگو چاوز) و چین برقرار کرد که تا حدودی به کاهش فشارهای اقتصادی کمک کرد.

درگذشت فیدل کاسترو

در سال ۲۰۰۶، فیدل کاسترو به دلیل بیماری، موقتاً قدرت را به برادرش رائول کاسترو واگذار کرد. این واگذاری که ابتدا موقتی بود، در فوریه ۲۰۰۸ با کناره گیری رسمی فیدل از ریاست جمهوری، دائمی شد. فیدل کاسترو، رهبر انقلابی که بیش از نیم قرن بر کوبا حکمرانی کرد و نمادی از مقاومت در برابر ایالات متحده بود، سرانجام در ۲۵ نوامبر ۲۰۱۶ درگذشت. درگذشت او، پایانی بر یک دوران مهم در تاریخ کوبا بود و فصلی جدید را در این کشور گشود.

کوبای پس از فیدل: دوران رائول کاسترو و چشم انداز آینده

با واگذاری قدرت به رائول کاسترو (Raúl Castro)، برادر کوچک تر فیدل، در سال ۲۰۰۸، کوبا وارد فاز جدیدی از تحولات شد. رائول، که از دیرباز نفر دوم در سلسله مراتب قدرت بود، رویکردی پراگماتیک تر در پیش گرفت و اقداماتی را برای اصلاحات اقتصادی و اجتماعی آغاز کرد.

اصلاحات اقتصادی و اجتماعی رائول

تحت رهبری رائول کاسترو، گشایش های اقتصادی بیشتری در کوبا صورت گرفت. از جمله این اصلاحات می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• قانونی شدن خرید و فروش مسکن و خودرو برای شهروندان.
• افزایش دسترسی به اینترنت و تلفن های همراه.
• تشویق فعالیت های خصوصی و گسترش کسب وکارهای کوچک (مانند پالادارها – رستوران های خانگی).
• اجاره زمین های دولتی به کشاورزان برای افزایش تولیدات کشاورزی.
• حذف دفترچه های سهمیه بندی برای برخی اقلام و تمرکز کمک های دولتی بر اقشار کم درآمدتر.

این اصلاحات، هرچند کند و محتاطانه بودند، اما با هدف بهبود وضعیت معیشتی مردم و افزایش کارایی اقتصادی انجام شدند. یکی از مهم ترین رخدادهای دوران رائول کاسترو، بهبود روابط با ایالات متحده بود. در سال ۲۰۱۴، کوبا و آمریکا اعلام کردند که پس از بیش از ۵۰ سال قطع روابط دیپلماتیک، در حال عادی سازی روابط هستند. این دوره که با ریاست جمهوری باراک اوباما در آمریکا همزمان شد، شاهد گشایش سفارتخانه ها و سفرهای دوجانبه بود. با این حال، با روی کار آمدن دولت دونالد ترامپ، بسیاری از این گشایش ها معکوس شد و تحریم ها دوباره تشدید گردید.

تحولات اخیر و آینده کوبا

در سال ۲۰۱۸، رائول کاسترو از ریاست جمهوری کناره گیری کرد و میگل دیاز-کانل (Miguel Díaz-Canel) به عنوان رئیس جمهور جدید کوبا انتخاب شد. این اولین بار پس از شش دهه بود که فردی از خانواده کاسترو در این سمت قرار نداشت. رائول تا سال ۲۰۲۱ دبیر اول حزب کمونیست باقی ماند و سپس این سمت را نیز به دیاز-کانل واگذار کرد.

کوبای امروز همچنان با چالش های اقتصادی جدی، به ویژه پس از همه گیری کرونا و تشدید تحریم های آمریکا، دست و پنجه نرم می کند. اعتراضات مردمی در سال ۲۰۲۱، که از زمان فروپاشی شوروی بی سابقه بود، نشان دهنده عمق مشکلات اقتصادی و نارضایتی های اجتماعی است. با این حال، دولت کوبا همچنان بر اصول سوسیالیستی خود تأکید دارد و در تلاش است تا با اصلاحات تدریجی و حفظ حاکمیت ملی، مسیر توسعه خود را ادامه دهد. آینده کوبا، همچنان در گرو تعامل با جهان، حل مشکلات اقتصادی داخلی و حفظ تعادل میان اصول انقلابی و نیازهای رو به تغییر جامعه است.

نتیجه گیری

تاریخ کوبا، سرشار از لحظات حماسی، چالش های بی امان و روحیه استقامت و پایداری است. از تمدن های بومی تائینو تا دوران پرفراز و نشیب استعمار اسپانیا، مبارزات بی امان برای استقلال، و سپس انقلاب سوسیالیستی که این جزیره را به یکی از بازیگران کلیدی در صحنه جهانی تبدیل کرد، کوبا همواره در پی تعریف هویت و تعیین سرنوشت خود بوده است.

فیدل کاسترو، چه گوارا و خوزه مارتی، تنها چند تن از قهرمانانی هستند که با مبارزات خود، تاریخ کوبا را شکل داده اند. این کشور با وجود تحریم ها و مشکلات عدیده، میراثی غنی از فرهنگ، مقاومت و دستاوردهای اجتماعی را به نمایش گذاشته است. مختصری از تاریخ کوبا نشان می دهد که این جزیره، با تمام پیچیدگی هایش، داستان ملتی است که همواره برای بقا، آزادی و رسیدن به آرمان هایش جنگیده است. درک این گذشته غنی، کلید شناخت حال و آینده این سرزمین منحصر به فرد است.