تعرض به زن یعنی چه

تعرض به زن، هرگونه عمل یا رفتار با ماهیت جنسی است که بدون رضایت آزادانه، آگاهانه و صریح فرد انجام شود و به معنای نقض بنیادی حقوق انسانی و کرامت اوست. این پدیده طیفی گسترده از رفتارهای ناخواسته را شامل می شود که فراتر از تماس فیزیکی، می تواند ابعاد کلامی، روانی و حتی سایبری داشته باشد.

درک دقیق مفهوم «تعرض به زن» در جامعه امروز حیاتی است. این عمل نه تنها تجاوز به حریم خصوصی و جسمی فرد است، بلکه نقض آشکار حق انتخاب و خودمختاری زنان بر بدن و زندگی شان محسوب می شود. شیوع این پدیده و چالش های مرتبط با آن، ضرورت گفتگو، آگاهی بخشی و ترویج فرهنگ رضایت و احترام متقابل را بیش از پیش نمایان می سازد.

تعاریف پایه و تمایزها

شناخت دقیق اصطلاحات و تمایز میان آن ها، نقطه آغازین برای درک عمیق تر پدیده تعرض به زن است. در این بخش، به تعریف تعرض جنسی و تجاوز جنسی می پردازیم و تفاوت های کلیدی آن ها را روشن می کنیم.

تعرض جنسی (Sexual Assault) چیست؟

تعرض جنسی به هرگونه عمل یا رفتار با ماهیت جنسی اطلاق می شود که بدون رضایت آزادانه و آگاهانه فرد انجام پذیرد. رکن اصلی این تعریف، عدم رضایت است؛ به این معنا که اختیار فرد بر بدن خود و تصمیم گیری درباره فعالیت های جنسی، نقض شده است.

تعرض جنسی یک طیف گسترده از اعمال را در بر می گیرد که می تواند از آزار کلامی تا تماس های فیزیکی ناخواسته و حتی اعمالی بدون تماس مستقیم جسمی را شامل شود. این مفهوم فراتر از تجاوز جنسی است و به هرگونه تجاوز به حریم جنسی فرد بدون رضایت او اشاره دارد.

تجاوز جنسی (Rape) چیست؟

تجاوز جنسی زیرمجموعه ای از تعرض جنسی محسوب می شود که به طور خاص شامل دخول جنسی (با هر وسیله، شیء یا عضو بدن) بدون رضایت قربانی است. این دخول می تواند از طریق واژن، مقعد یا دهان صورت گیرد. تمایز اصلی تجاوز جنسی با تعرض جنسی در تأکید بر عنصر دخول است که در بسیاری از نظام های حقوقی به عنوان وجه تمایز قانونی و عرفی شناخته می شود.

چرا تأکید بر به زن؟

گرچه تعرض و تجاوز جنسی می تواند برای هر فردی، فارغ از جنسیت، اتفاق بیفتد، اما آمار و شواهد جهانی نشان می دهد که زنان به طور نامتناسبی قربانی این نوع خشونت هستند. این پدیده ریشه های عمیقی در نابرابری های جنسیتی، فرهنگ مردسالار و سوءاستفاده از قدرت دارد. تمرکز بر «تعرض به زن» به دلیل شیوع بالاتر و پیچیدگی های اجتماعی و فرهنگی مرتبط با این تجربه برای زنان است که نیازمند توجه ویژه و راه حل های متناسب با خود است. در بسیاری از جوامع، زنان به دلیل ساختارهای قدرت نابرابر، بیشتر در معرض آسیب پذیری قرار دارند و این مسئله، به خشونت های جنسی علیه آنان دامن می زند.

انواع و اشکال تعرض به زن

تعرض به زن می تواند در اشکال و موقعیت های متفاوتی رخ دهد. شناخت این مصادیق، به درک عمیق تر گستردگی این پدیده و افزایش آگاهی عمومی کمک می کند.

مصادیق رایج تعرض جنسی (غیر از تجاوز)

این دسته شامل هرگونه رفتار جنسی ناخواسته است که منجر به دخول نشود اما کرامت و حریم شخصی فرد را نقض کند:

• آزار کلامی: شامل متلک های جنسی، اظهارنظرهای جنسی ناخواسته، پرسش های بی جا در مورد زندگی خصوصی یا بدن فرد.
• تماس فیزیکی ناخواسته: هرگونه لمس، بوسیدن، مالیدن بدن یا بغل کردن که بدون رضایت یا علی رغم مخالفت فرد انجام شود.
• نمایش اندام جنسی: شامل برهنگی یا افشای اندام جنسی در حضور فرد بدون رضایت او.
• پخش محتوای جنسی: به اشتراک گذاشتن عکس، فیلم یا هرگونه محتوای خصوصی فرد با ماهیت جنسی بدون اجازه وی (که با نام «انتقام جویی پورن» نیز شناخته می شود).
• تعقیب و آزار سایبری: ارسال پیام های جنسی ناخواسته، تهدیدات جنسی آنلاین، یا ایجاد مزاحمت های مداوم با محتوای جنسی از طریق فضای مجازی.

انواع تجاوز جنسی (با تمرکز بر زنان)

این دسته شامل مواردی است که عنصر دخول در آن ها وجود دارد:

• تجاوز در قرار عاشقانه (Date Rape): تجاوزی که توسط فردی انجام می شود که قربانی با او در رابطه عاطفی یا آشنایی است.
• تجاوز توسط آشنایان: تجاوزی که عامل آن دوست، همکار، همسایه یا حتی اعضای خانواده قربانی باشد.
• تجاوز زناشویی (Marital Rape): این مفهوم به تجاوز جنسی ای اشاره دارد که توسط همسر قربانی انجام شود. در گذشته، در بسیاری از نظام های حقوقی این عمل جرم محسوب نمی شد، اما امروزه در اکثر کشورها به عنوان یک جرم شناخته شده و قابل پیگرد است.
• تجاوز گروهی: تجاوزی که توسط بیش از یک نفر به صورت همزمان یا متوالی انجام می شود.
• تجاوز با سوءاستفاده از شرایط آسیب پذیری:
  • استفاده از مواد مخدر/الکل: تجاوز به فردی که به دلیل مصرف مواد مخدر یا الکل، در وضعیت هوشیاری کامل برای ابراز رضایت قرار ندارد.
  • تجاوز به افراد ناتوان: این شامل تجاوز به افراد بیهوش، خواب آلود، دارای اختلالات ذهنی یا جسمی شدید، یا افراد زیر سن قانونی رضایت است.
• استلتینگ (Stealthing): حذف یا آسیب عمدی کاندوم در طول رابطه جنسی بدون اطلاع و رضایت شریک، که در واقع نقض رضایت اولیه برای رابطه جنسی محافظت شده است.
• «تجاوز خاکستری» (Grey Rape): این اصطلاح به موقعیت های مرزی اشاره دارد که در آن مرزهای رضایت مبهم، نامشخص یا مورد سوءتفاهم قرار گرفته اند. در این موارد، ممکن است یکی از طرفین تصور کند رضایت وجود داشته، در حالی که طرف دیگر احساس اجبار یا عدم رضایت کرده است. اهمیت ارتباط روشن و صریح در این موارد بسیار بالاست.

مفهوم رضایت: کلید اصلی

محور اصلی تشخیص تعرض جنسی، مفهوم رضایت (Consent) است. رضایت، فراتر از سکوت یا عدم مقاومت، یک توافق فعال و آگاهانه است که به روشنی و آزادی بیان شود.

رضایت فعال، آگاهانه و آزادانه

رضایت باید به طور مثبت و صریح ابراز شود و صرفاً عدم مخالفت یا سکوت، به معنای رضایت نیست. این به این معنی است که فرد باید به وضوح «بله» بگوید، چه به صورت کلامی و چه از طریق حرکات و اشارات غیرکلامی که به طور unequivocal رضایت را نشان می دهند.

همچنین، رضایت باید قابل پس گرفتن در هر لحظه باشد؛ فرد حق دارد در هر مرحله از رابطه یا فعالیت جنسی، نظر خود را تغییر داده و رضایتش را پس بگیرد و هرگونه فعالیت پس از آن، بدون رضایت تلقی می شود. رضایت باید آگاهانه باشد، یعنی فرد باید در وضعیت هوشیاری کامل و آگاهی از آنچه در حال وقوع است باشد. در نهایت، رضایت باید آزادانه و بدون هیچگونه فشار، تهدید، اجبار یا سوءاستفاده از موقعیت قدرت باشد.

رضایت در هر فعالیت جنسی باید فعال، آگاهانه، آزادانه و قابل پس گرفتن در هر لحظه باشد. سکوت یا عدم مقاومت به معنای رضایت نیست.

شرایط عدم توانایی برای رضایت

در برخی شرایط، فرد به دلیل وضعیت جسمی یا روانی، قادر به ابراز رضایت معتبر نیست. این شرایط عبارتند از:

• بیهوشی یا خواب: فردی که بیهوش یا در خواب عمیق است، نمی تواند رضایت دهد.
• مستی شدید یا تحت تأثیر مواد مخدر: اگر فرد به حدی مست یا تحت تأثیر مواد مخدر باشد که نتواند به طور آگاهانه تصمیم گیری کند، رضایت او فاقد اعتبار است.
• ناتوانی ذهنی یا جسمی: افرادی که به دلیل ناتوانی های ذهنی یا جسمی شدید، از توانایی تصمیم گیری آگاهانه و بیان رضایت محروم هستند.
• سن پایین (سن قانونی رضایت): در هر نظام حقوقی، سنی به عنوان سن قانونی رضایت تعریف شده است که افراد زیر آن سن، قادر به رضایت قانونی برای فعالیت های جنسی نیستند، حتی اگر ظاهراً موافقت کنند.
• ترس و اجبار: رضایتی که تحت فشار، ترس، تهدید یا اجبار (چه فیزیکی و چه روانی) حاصل شده باشد، از نظر قانونی فاقد اعتبار است.

آثار و پیامدهای تعرض به زن

تعرض جنسی به زن، پیامدهای عمیق و گسترده ای در ابعاد جسمی، روانی، عاطفی، اجتماعی و اقتصادی برای قربانی به همراه دارد که می تواند زندگی او را به طور بنیادین تحت تأثیر قرار دهد.

پیامدهای جسمی

آثار جسمی تعرض می تواند بلافاصله پس از حادثه یا در درازمدت بروز کند:

• جراحات فیزیکی: شامل کوفتگی، بریدگی، شکستگی، پارگی و سایر آسیب های ناشی از خشونت.
• بارداری ناخواسته: یکی از جدی ترین پیامدهای تعرض جنسی، به ویژه در کشورهایی که قوانین سقط جنین محدودکننده دارند.
• ابتلا به بیماری های مقاربتی (STIs): خطر بالای انتقال بیماری هایی مانند HIV، سوزاک، سیفلیس و هرپس.
• دردهای مزمن: دردهای لگنی، سردرد، مشکلات گوارشی و سایر ناراحتی های جسمی که ممکن است سال ها پس از حادثه ادامه یابند.

پیامدهای روانی و عاطفی

آثار روانی و عاطفی اغلب عمیق تر و ماندگارتر از جراحات جسمی هستند:

1. اختلال استرس پس از سانحه (PTSD): یکی از شایع ترین پیامدها، شامل فلاش بک های مکرر، کابوس های شبانه، اضطراب شدید، اجتناب از موقعیت های مرتبط با تروما و هایپرویجیلانس (گوش به زنگی بیش از حد).
2. افسردگی و اضطراب: احساس غم عمیق، بی تفاوتی، حملات پانیک، نگرانی مداوم.
3. احساس گناه، شرم، خودسرزنشی: قربانی ممکن است با وجود بی گناهی خود، خود را مسئول حادثه بداند یا از آن شرمسار باشد.
4. کاهش عزت نفس و اعتماد به نفس: حس بی ارزشی، تردید در توانایی ها و کاهش باور به خود.
5. اختلال در خواب و خوراک: بی خوابی، پرخوابی، بی اشتهایی یا پرخوری عصبی.
6. افکار خودکشی یا خودآزاری: در موارد شدید، فرد ممکن است به فکر پایان دادن به زندگی خود یا آسیب رساندن به خود بیفتد.
7. ترس از صمیمیت یا مشکلات در روابط آینده: دشواری در اعتماد کردن به دیگران، ترس از نزدیکی و مشکلات در برقراری روابط سالم.
8. اختلالات خوردن و سوءمصرف مواد: برای مقابله با درد و رنج روانی، برخی قربانیان به پرخوری، کم خوری یا مصرف الکل و مواد مخدر روی می آورند.

پیامدهای اجتماعی و اقتصادی

تعرض جنسی می تواند ابعاد اجتماعی و اقتصادی زندگی قربانی را نیز مختل کند:

• انگ و بدنامی اجتماعی: در بسیاری از جوامع، قربانیان تعرض جنسی با انگ و قضاوت منفی روبرو می شوند که می تواند منجر به انزوای اجتماعی شود.
• انزوا و دوری از محیط های اجتماعی: ترس، شرم و عدم اعتماد می تواند فرد را از حضور در اجتماع، کار یا تحصیل بازدارد.
• تأثیر منفی بر تحصیلات و فرصت های شغلی: مشکلات روانی و اجتماعی ناشی از تعرض، ممکن است بر توانایی فرد در ادامه تحصیل یا حفظ شغل تأثیر بگذارد و آینده اقتصادی او را به خطر اندازد.

سرزنش قربانی و مقابله با باورهای غلط

یکی از موانع اصلی در مسیر حمایت از قربانیان تعرض جنسی، پدیده سرزنش قربانی (Victim Blaming) و باورهای غلط رایج در جامعه است. مقابله با این باورها، گامی اساسی در ایجاد فضایی امن و حمایت گر است.

مفهوم سرزنش قربانی

سرزنش قربانی به پدیده ای اشاره دارد که در آن مسئولیت جرم، به جای مرتکب، به قربانی نسبت داده می شود. این پدیده اغلب ریشه در «تئوری دنیای عادل» دارد؛ تمایل انسان به این باور که جهان مکانی عادلانه است و هر کس آنچه را که سزاوار آن است، دریافت می کند. این تفکر به طور ناخودآگاه باعث می شود افراد به دنبال یافتن دلیلی در رفتار قربانی برای توجیه جرم باشند، تا خودشان احساس امنیت کاذب کنند و باور داشته باشند که چنین اتفاقی برایشان نخواهد افتاد اگر «اشتباهی» نکنند.

افسانه های رایج و رد آن ها

افسانه های متعددی درباره تعرض جنسی وجود دارد که باید به شدت رد شوند:

• لباس قربانی تحریک آمیز بود: لباس هرگز دلیلی برای تجاوز نیست. مسئولیت کامل یک عمل جنسی بدون رضایت، بر عهده متجاوز است، نه پوشش قربانی.
• او خودش را در موقعیت خطر قرار داد: هیچ کس مسئول جرمی که بر او رفته، نیست. قرار گرفتن در یک مکان یا زمان خاص، به معنای رضایت دادن به تعرض نیست.
• اگر واقعاً نمی خواست، مقاومت می کرد: قربانیان تعرض جنسی ممکن است به دلیل شوک، ترس، بی حسی، تهدید یا ناتوانی جسمی، نتوانند مقاومت کنند. واکنش های طبیعی به تروما شامل فریز (خشک شدن از ترس)، فلایت (فرار) و فایت (مقاومت) است. عدم مقاومت به هیچ عنوان به معنای رضایت نیست.
• متجاوز پشیمان بود / تنها تحت تأثیر الکل بود: مصرف الکل یا مواد مخدر یا احساس پشیمانی پس از عمل، توجیهی برای جرم نیست و مسئولیت کامل متجاوز را از بین نمی برد.
• قربانی دروغ می گوید: آمار گزارش های دروغین تعرض جنسی بسیار پایین است و کمتر از سایر جرایم گزارش شده است. ترس از قضاوت و سرزنش، باعث می شود بسیاری از قربانیان سکوت کنند، نه اینکه دروغ بگویند.

نقش جامعه در مقابله

جامعه نقش حیاتی در مقابله با سرزنش قربانی و باورهای غلط دارد. ترویج فرهنگ عدم قضاوت، باور کردن قربانیان و حمایت بی قید و شرط از آن ها، آموزش عمومی در مورد رضایت و مرزهای شخصی، و به چالش کشیدن کلیشه های جنسیتی، از جمله اقدامات ضروری برای ایجاد یک محیط امن تر و حمایت گرتر است.

ابعاد قانونی و پیگرد تعرض به زن

رسیدگی قانونی به تعرض به زن، فرآیندی پیچیده است که با چالش های متعددی روبروست. شناخت قوانین و حقوق قربانیان، برای پیگیری عدالت ضروری است.

تعرض و تجاوز جنسی در قوانین ایران

در نظام حقوقی ایران، «تجاوز به عنف» به عنوان جرمی با مجازات سنگین شناخته شده است. مطابق ماده 224 قانون مجازات اسلامی، مجازات تجاوز به عنف (شامل دخول جنسی با جبر و اکراه) اعدام است. اما چالش های متعددی در اثبات این جرم وجود دارد:

1. دشواری اثبات به عنف: اثبات عنصر زور و اجبار در دادگاه، اغلب دشوار است و به شواهد قوی، از جمله گواهی پزشکی قانونی و شهادت گواهان نیاز دارد.
2. نبود مجازات های میانی: یکی از مشکلات اساسی در قوانین ایران، نبود مجازات های میانی برای جرایم جنسی است. این خلاء می تواند قضات را در صدور حکم در مواردی که ابهام وجود دارد، با تردید مواجه کند، زیرا حکم یا برائت است یا اعدام. این وضعیت می تواند به عدم پیگیری پرونده یا صدور احکام نامتناسب منجر شود.
3. عدم جرم انگاری کامل تعرض جنسی: خلاء قانونی در مواجهه با برخی مصادیق تعرض جنسی (غیر از تجاوز) که به حد دخول نمی رسند، وجود دارد. در حالی که آزار کلامی، لمس ناخواسته و سایر اشکال تعرض جنسی می توانند آسیب های روانی جدی ایجاد کنند، ممکن است تحت عنوان مجرمانه خاصی قرار نگیرند و پیگرد آن ها با دشواری مواجه باشد.

در حالی که تجاوز به عنف در قوانین ایران مجازات اعدام را در پی دارد، چالش های اثبات عنف و نبود مجازات های میانی برای طیف گسترده تر تعرضات جنسی، نیاز به بازنگری و اصلاحات قانونی را آشکار می سازد.

فرآیند گزارش دهی و حقوق قربانی

قربانیان تعرض جنسی در ایران، برای پیگیری قانونی، می توانند مراحل زیر را طی کنند:

• گزارش به پلیس: اولین گام، مراجعه به مراجع انتظامی و طرح شکایت است. پرونده ها به دادسرای ویژه رسیدگی به جرایم منافی عفت ارجاع می شوند.
• حفظ شواهد: اهمیت حفظ شواهد فیزیکی (لباس های آلوده، لوازم شخصی)، پزشکی (معاینه فوری توسط پزشکی قانونی) و دیجیتالی (پیامک ها، تماس ها، تصاویر) بسیار زیاد است. معاینه پزشکی قانونی باید در اسرع وقت انجام شود.
• حق درخواست مشاور حقوقی و مددکار اجتماعی: قربانی حق دارد از خدمات مشاور حقوقی و مددکار اجتماعی برای راهنمایی در فرآیند قضایی و دریافت حمایت های لازم بهره مند شود.
• لزوم حفظ حریم خصوصی: مراجع قضایی موظف به حفظ حریم خصوصی قربانی و عدم انتشار هویت او هستند.

آمار و چالش های گزارش دهی

یکی از بزرگترین مشکلات در زمینه تعرض جنسی، میزان بالای عدم گزارش دهی (Underreporting) است. دلایل این امر متعددند:

• ترس از آبروریزی و بدنامی اجتماعی: قربانیان اغلب نگران واکنش های منفی جامعه و خانواده هستند.
• ترس از فرآیند قضایی دشوار: پیچیدگی های قانونی، طولانی شدن روند دادرسی و نیاز به اثبات قوی، می تواند قربانیان را از پیگیری منصرف کند.
• عدم حمایت کافی: فقدان مراکز حمایت تخصصی و مشاوره های روان شناختی و حقوقی کافی، بر تصمیم قربانی تأثیر می گذارد.

آمار موجود در ایران نیز معمولاً فقط نوک کوه یخ را نشان می دهند. برای مثال، گزارش هایی از جامعه شناسان مانند سعید مدنی، به عدم گزارش دهی تا 80 درصد از موارد تجاوز جنسی در کشور اشاره دارد و این نشان می دهد که اعداد رسمی، به هیچ وجه منعکس کننده واقعیت شیوع این پدیده نیستند. این آمارها، لزوم ایجاد تغییرات ساختاری در قوانین و فرهنگ جامعه برای تشویق به گزارش دهی و حمایت از قربانیان را گوشزد می کند.

حمایت از قربانیان و راهکارهای مقابله

حمایت از قربانیان تعرض جنسی، فراتر از پیگرد قانونی، نیازمند یک رویکرد جامع و چندوجهی است که شامل کمک های فوری، تخصصی، و اقدامات پیشگیرانه می شود.

حمایت های اولیه و فوری

نحوه برخورد اولیه با قربانی، تأثیری شگرف بر روند بهبودی او دارد:

• گوش دادن فعال و بدون قضاوت: اولین و مهمترین گام، شنیدن بدون پیش داوری و ایجاد فضایی امن برای بیان تجربه قربانی است.
• اعتبار بخشیدن به تجربه قربانی: جملاتی مانند «من تو را باور دارم» یا «این تقصیر تو نیست»، می تواند بار سنگینی از گناه و شرم را از دوش قربانی بردارد.
• ایجاد فضای امن و آرام: اطمینان از امنیت فیزیکی و روانی قربانی، اولویت دارد.
• کمک به دسترسی به کمک های اورژانسی: در صورت نیاز، کمک به قربانی برای دسترسی به خدمات پزشکی اورژانسی (برای جراحات، پیشگیری از بارداری اضطراری، آزمایشات STI) و پلیس، حیاتی است.

حمایت های تخصصی

پس از اقدامات اولیه، حمایت های تخصصی برای بهبودی بلندمدت ضروری است:

1. مشاوره روان شناختی و روان پزشکی: درمان تروما، PTSD، افسردگی و اضطراب ناشی از تعرض، نیازمند مداخلات حرفه ای است. این مشاوره ها می توانند به قربانی در پردازش تجربه، بازسازی اعتماد و بازگشت به زندگی عادی کمک کنند.
2. خدمات پزشکی: علاوه بر درمان جراحات فوری، پیگیری سلامت جنسی و باروری، پیشگیری از بارداری ناخواسته و آزمایش و درمان بیماری های مقاربتی، اهمیت ویژه ای دارد.
3. مشاوره حقوقی: راهنمایی در فرآیند قضایی، آگاهی از حقوق قانونی و کمک در تهیه شواهد، نقش مهمی در پیگیری عدالت دارد.
4. سازمان های مردم نهاد و مراکز بحران: نهادهای حمایتی (مانند خطوط اورژانس اجتماعی 123 در ایران، یا مراکز مشاوره تخصصی) می توانند فضایی امن و منابع لازم را برای قربانیان فراهم کنند.

پیشگیری و آموزش

برای ریشه کن کردن تعرض به زن، علاوه بر حمایت از قربانیان، اقدامات پیشگیرانه و آموزشی در سطح جامعه ضروری است:

• آموزش رضایت و مرزهای شخصی: این آموزش ها باید از سنین کودکی آغاز شده و به افراد یاد دهد که حق دارند «نه» بگویند و به «نه» دیگران احترام بگذارند.
• ترویج فرهنگ احترام متقابل و برابری جنسیتی: ریشه های تعرض جنسی در نابرابری های جنسیتی است. تقویت ارزش های برابری و احترام، به کاهش این پدیده کمک می کند.
• آموزش به مردان و پسران: آموزش مسئولیت پذیری جنسی، عدم خشونت و شناسایی مرزهای رضایت، برای تغییر فرهنگ مردسالار ضروری است.
• اهمیت نقش خانواده، مدرسه و رسانه ها: این نهادها می توانند با فرهنگ سازی، آگاهی بخشی و به چالش کشیدن کلیشه های مضر، در پیشگیری از تعرض جنسی نقش مؤثری ایفا کنند.

نتیجه گیری

تعرض به زن، جرمی پیچیده با پیامدهای عمیق و ویرانگر است که ریشه در عدم رضایت و سوءاستفاده از قدرت دارد. این پدیده نه تنها جسم و روان قربانی را درگیر می کند، بلکه ساختارهای اجتماعی را نیز به چالش می کشد. درک جامع این مفهوم، از جمله تمایز میان تعرض جنسی و تجاوز جنسی، شناخت انواع آن، و آگاهی از آثار مخرب جسمی و روانی، گامی حیاتی در مقابله با این معضل است.

مسئولیت کامل و بی قید و شرط این جرم، بر عهده متجاوز است و قربانی، تحت هیچ شرایطی، مقصر نیست. شکستن تابوهای مرتبط با تعرض جنسی، مقابله با باورهای غلطی چون سرزنش قربانی، و ترویج فرهنگی مبتنی بر رضایت، احترام متقابل و برابری جنسیتی، وظیفه جمعی همه افراد جامعه است. حمایت بی دریغ از قربانیان، تشویق به گزارش دهی و فراهم آوردن دسترسی به کمک های حقوقی، پزشکی و روان شناختی، می تواند به بازسازی زندگی آن ها و جلوگیری از تکرار این فجایع کمک کند. تنها از طریق آگاهی، آموزش و اقدام مشترک است که می توانیم جامعه ای امن تر، آگاه تر و عادل تر بسازیم که در آن حقوق و کرامت زنان به طور کامل رعایت شود و هیچ زنی مجبور به تجربه این خشونت نباشد.