گونه های مختلف جانوری در دشت میرزابایلو

دشت میرزابایلو، واقع در قلب پارک ملی گلستان، به عنوان یکی از مهم ترین و غنی ترین زیستگاه های حیات وحش ایران، پناهگاه طیف وسیعی از گونه های جانوری است. این دشت استپی و نیمه بیابانی، میزبان پستانداران شاخصی چون آهو، قوچ اوریال و میش، و حتی یوزپلنگ آسیایی است. همچنین، تنوع چشمگیری از پرندگان شکاری و سایر پرندگان، خزندگان و بی مهرگان در این اکوسیستم پویا سکونت دارند که هر یک نقش حیاتی در حفظ تعادل طبیعی منطقه ایفا می کنند.

تنوع زیستی بی نظیر دشت میرزابایلو، آن را به گنجینه ای طبیعی تبدیل کرده است که نه تنها ارزش اکولوژیک بالایی دارد، بلکه به عنوان یک آزمایشگاه طبیعی برای محققان و مقصدی جذاب برای طبیعت گردان و علاقه مندان به حیات وحش شناخته می شود. این مقاله با هدف ارائه راهنمایی جامع و تخصصی در مورد گونه های مختلف جانوری موجود در دشت میرزابایلو، به معرفی ویژگی ها، زیستگاه، اهمیت اکولوژیک و وضعیت حفاظتی گونه های شاخص می پردازد. در ادامه، ضمن بررسی دقیق گروه های جانوری، به چالش های حفاظتی و راهکارهای موجود نیز اشاره خواهد شد تا اهمیت حفظ این میراث طبیعی ارزشمند برای نسل های آینده بیش از پیش نمایان گردد.

دشت میرزابایلو: زیستگاهی گران بها در قلب گلستان

دشت میرزابایلو، با وسعت تقریبی ۹۱ هزار و ۸۹۵ هکتار، بخش جدایی ناپذیری از پارک ملی گلستان است که یکی از نخستین پارک های ملی ایران و از مهم ترین مناطق حفاظت شده کشور محسوب می شود. این دشت استپی، نقش حیاتی در حفظ تنوع زیستی منطقه ایفا کرده و به عنوان یک کریدور مهم زیست محیطی، امکان مهاجرت و پراکنش گونه های جانوری را فراهم می آورد.

موقعیت جغرافیایی و اهمیت استراتژیک

دشت میرزابایلو در شمال استان گلستان واقع شده و از شمال به ارتفاعات سرخ آلمه و از جنوب به شاهراه آسیایی محدود می شود. این موقعیت، در شرق پارک ملی گلستان و در مسیر ارتباطی گالیکش به بجنورد، دسترسی به آن را از نظر لجستیکی تسهیل می کند. اما، با وجود دسترسی نسبتاً آسان، این منطقه تحت نظارت و کنترل شدید قرار دارد تا از هرگونه فعالیت غیرمجاز و تخریب زیستگاه جلوگیری شود. نام آلمه که به منطقه کوهستانی اطراف دشت اشاره دارد، از کلمه آلما به معنای سیب در زبان ترکی گرفته شده است که نشان از پوشش گیاهی غنی و تاریخچه ی دیرینه این سرزمین دارد. وجود بقایای کاروانسراهای قدیمی در این منطقه، از جمله کاروانسرای دوره پهلوی در آلمه، گواه بر اهمیت تاریخی و نقش آن در مسیرهای تجاری و ارتباطی گذشته است.

جایگاه حفاظتی و نقش در اکوسیستم ملی

دشت میرزابایلو به عنوان یکی از نواحی کلیدی پارک ملی گلستان، از سطح حفاظتی بالایی برخوردار است. هرگونه شکار یا فعالیت تخریب کننده در این منطقه به شدت ممنوع و غیرقانونی است. بازدید از این دشت نیز مستلزم اخذ مجوزهای لازم از سازمان حفاظت محیط زیست یا همراهی با گروه های گردشگری مجاز است. این تدابیر سخت گیرانه با هدف حفظ گونه های در معرض خطر انقراض و جلوگیری از هرگونه آسیب به اکوسیستم شکننده دشت اتخاذ شده اند. پارک ملی گلستان در مجموع، میزبان یک هشتم گونه های گیاهی، یک سوم گونه های پرندگان و بیش از ۵۰ درصد پستانداران کشور است. دشت میرزابایلو به عنوان بخشی مهم از این پارک، به تنهایی آینه ای تمام عیار از نیمی از تنوع گیاهی و جانوری ایران به شمار می رود. این منطقه نه تنها به دلیل زیستگاه های حیات وحش خود اهمیت ویژه ای دارد، بلکه به دلیل حفظ بخش قابل توجهی از تنوع زیستی، جایگاه خود را در سطح ملی و بین المللی تثبیت کرده است.

تنوع زیستی دشت میرزابایلو: کاوشی در قلمرو حیات وحش

دشت میرزابایلو، به عنوان یکی از نقاط داغ تنوع زیستی در ایران، اکوسیستمی پویا و پیچیده را در خود جای داده است. از پستانداران باشکوه گرفته تا خزندگان پنهان و پرندگان بلندپرواز، هر گونه نقش منحصربه فردی در تعادل این دشت ایفا می کند. بررسی این گونه ها نه تنها به شناخت عمیق تر طبیعت کمک می کند، بلکه ضرورت حفاظت از آن ها را نیز آشکار می سازد.

پستانداران: نمادهای قدرت و بقا

پستانداران دشت میرزابایلو، شامل سم داران، گوشت خواران و جوندگان، بخش مهمی از زنجیره غذایی و اکولوژیک منطقه را تشکیل می دهند. حضور برخی از این گونه ها، نشان دهنده سلامت کلی اکوسیستم است.

آهوی ایرانی (Gazella subgutturosa): سلطان دشت های باز

آهوی ایرانی، با نام علمی Gazella subgutturosa، یکی از جذاب ترین و فراوان ترین پستانداران دشت میرزابایلو است. این گونه از خانواده گاوسانان و راسته زوج سمان، نماد زیبایی و سرعت در دشت های استپی و نیمه بیابانی محسوب می شود. آهوهای نر دارای شاخ های بلندی هستند که به سمت عقب و سپس رو به بالا خمیده می شوند، در حالی که آهوهای ماده معمولاً بدون شاخ یا دارای شاخ های بسیار کوتاه هستند. زیر بدن و کفل های این حیوان به رنگ سفید و موهای دمش نسبتاً بلند و سیاه رنگ است. همچنین، آهوی نر معمولاً یک برآمدگی گواتر مانند در زیر گلو دارد که از ویژگی های ظاهری متمایزکننده آن به شمار می رود.

آهوها عمدتاً روزفعال هستند و از پوشش گیاهی دشت تغذیه می کنند. سرعت آن ها در هنگام فرار از شکارچیان می تواند به ۸۰ کیلومتر بر ساعت برسد. جمعیت آهوان دشت میرزابایلو در سال های اخیر رشد قابل توجهی داشته و طبق آخرین سرشماری ها، با حدود ۱۵ درصد افزایش، به ۳۰۸ رأس رسیده است. این رشد جمعیت، نه تنها نشان دهنده موفقیت آمیز بودن تلاش های حفاظتی است، بلکه برای بقای شکارچیان طبیعی آن ها نظیر یوزپلنگ آسیایی، گرگ و کاراکال نیز بسیار حیاتی است. حفاظت از آهوان، به طور مستقیم به حفظ جمعیت یوزپلنگ آسیایی که گونه ای به شدت در معرض انقراض است، کمک می کند و دشت میرزابایلو در این زمینه نقشی بی بدیل ایفا می کند.

قوچ و میش اوریال (Ovis orientalis arkali): ساکنان ارتفاعات آلمه

قوچ اوریال، با نام علمی Ovis orientalis arkali، بزرگ ترین گونه قوچ در ایران است که عمدتاً در ارتفاعات و دامنه های کوهستانی اطراف دشت میرزابایلو، به ویژه در منطقه آلمه، مشاهده می شود. قوچ های نر دارای شاخ های حلزونی شکل و بسیار بلندی هستند که گاهی به ۱۱۳ سانتی متر نیز می رسد و به سمت پهلوی صورت و رو به جلو خمیدگی دارند. میش های ماده شاخ های کوتاه تری دارند. علاوه بر این، قوچ های نر در ناحیه زیر گردن و سینه دارای موهای بلند و سفیدرنگ هستند که ظاهری باشکوه به آن ها می بخشد. این گونه، به عنوان یکی از نمادهای حیات وحش کوهستانی، نقش مهمی در پایداری اکوسیستم های مرتفع اطراف دشت ایفا می کند و حفاظت از زیستگاه های آن از اولویت های محیط زیست منطقه است.

یوزپلنگ آسیایی (Acinonyx jubatus venaticus): ردپای امید در میان تهدیدها

حضور یوزپلنگ آسیایی، با نام علمی Acinonyx jubatus venaticus، در دشت میرزابایلو، اگرچه نادر و با مشاهدات اندک همراه است، اما از اهمیت حفاظتی بسیار بالایی برخوردار است. یوزپلنگ آسیایی، یکی از گونه های در معرض انقراض در سطح جهانی است و دشت میرزابایلو به دلیل جمعیت قابل توجه آهو، به عنوان منبع غذایی اصلی یوزپلنگ، پتانسیل بالایی برای بقای این گونه نادر را دارا است. هرگونه مشاهده و گزارش از حضور این گربه سان باشکوه، امیدها را برای حفظ آن در طبیعت ایران زنده نگه می دارد و بر اهمیت دشت میرزابایلو به عنوان یک زیستگاه کلیدی برای این گونه تأکید می کند. حفاظت از دشت و گونه های طعمه خوار مانند آهو، مستقیماً به شانس بقای یوزپلنگ آسیایی کمک می کند.

سایر پستانداران کلیدی

دشت میرزابایلو و مناطق اطراف آن، زیستگاه سایر گونه های پستاندار نیز هست که هر یک به نوبه خود، به غنای اکولوژیکی منطقه می افزایند:

• گوشتخواران:
  • پلنگ: یکی از بزرگترین گربه سانان ایران که در مناطق کوهستانی و پرتراکم اطراف دشت یافت می شود و نقش مهمی در کنترل جمعیت سم داران دارد.
  • خرس: عمدتاً خرس قهوه ای، در مناطق جنگلی و کوهستانی نزدیک دشت حضور دارد و همه چیزخوار است.
  • کفتار: گونه ای لاشخور که به پاکسازی محیط و حفظ بهداشت اکوسیستم کمک می کند.
  • گربه جنگلی: گربه ای کوچک تر از پلنگ که در پوشش های گیاهی متراکم تر یافت می شود.
  • گربه پالاس: گربه ای کمیاب با ظاهر خاص که در مناطق استپی و کوهستانی زندگی می کند.
  • روباه معمولی: گونه ای فرصت طلب که در سراسر دشت و مناطق اطراف آن حضور دارد.
  • کاراکال: گربه سان وحشی و چابک با گوش های بلند و پُر مو که در شکار آهو مهارت دارد.
• سم داران:
  • شوکا: کوچکترین گوزن ایران که در مناطق جنگلی و حاشیه دشت زندگی می کند.
  • مرال: گوزن قرمز ایرانی که جمعیت آن نیز در پارک ملی گلستان رو به افزایش است و در مناطق جنگلی عمیق تر یافت می شود.
• جوندگان:
  • جربیل دوپای کوچک: جونده ای کوچک و شب فعال که در دشت های شنی و استپی سکونت دارد و نقش مهمی در چرخه مواد غذایی ایفا می کند.

پرندگان: بالداران حریم آسمان

آسمان دشت میرزابایلو، جولانگاه پرندگان بی شماری است که از پرندگان شکاری باشکوه گرفته تا سایر گونه های متنوع، هر یک به جذابیت این زیستگاه می افزایند. پرندگان، شاخص های مهمی برای سلامت محیط زیست هستند و حضور گونه های مختلف، نشان دهنده غنای اکولوژیکی منطقه است.

پرندگان شکاری

پرندگان شکاری، با بال های گسترده و چشمان تیزبین، فرمانروایان آسمان دشت میرزابایلو هستند و نقش حیاتی در کنترل جمعیت جوندگان و خزندگان ایفا می کنند. این گونه ها شامل:

• هما (عقاب ریش دار): پرنده ای باشکوه و درشت جثه که عمدتاً از استخوان تغذیه می کند و در ارتفاعات دیده می شود.
• دال سیاه: یکی از بزرگترین پرندگان شکاری ایران با بال های پهن و تیره که به پاکسازی لاشه حیوانات کمک می کند.
• دال معمولی: گونه ای دیگر از لاشخورها که نقش مشابهی در حفظ بهداشت محیط دارد.
• عقاب مارگیر: پرنده ای تخصصی در شکار مار که حضور آن نشان دهنده جمعیت قابل توجه خزندگان در منطقه است.

حضور این پرندگان شکاری، نشانه ای از وجود زنجیره غذایی سالم و تعادل بیولوژیکی در دشت میرزابایلو است.

سایر گونه های پرنده

علاوه بر پرندگان شکاری، دشت میرزابایلو زیستگاه گونه های متنوعی از پرندگان مهاجر و بومی است که در فصول مختلف سال جلوه ای خاص به منطقه می بخشند. اگرچه اطلاعات دقیقی از تمام گونه های غیرشکاری در دسترس نیست، اما می توان انتظار داشت پرندگان حاشیه تالاب ها (در صورت وجود منابع آبی فصلی)، پرندگان دشت زی و بوته زارها در این منطقه حضور داشته باشند. این پرندگان نقش مهمی در گرده افشانی، کنترل حشرات و پراکنش بذر ایفا می کنند.

خزندگان و دوزیستان: ساکنان پنهان اکوسیستم

خزندگان دشت میرزابایلو، با وجود پنهان کاری ذاتی خود، جزء جدایی ناپذیری از اکوسیستم هستند. این موجودات خونسرد، نقش مهمی در کنترل جمعیت جوندگان و حشرات ایفا می کنند و خود نیز منبع غذایی برای پرندگان شکاری و پستانداران گوشت خوار هستند.

• مارهای شاخص:
  • گرزه مار: یکی از مارهای سمی و بزرگ ایران که در مناطق خشک و سنگی یافت می شود.
  • کفچه مار: گونه ای دیگر از مارهای سمی که در صورت احساس خطر، بخش جلویی بدنش را بالا می آورد.
  • مار پلنگی: ماری غیرسمی با الگوی رنگ آمیزی پلنگی که به زیبایی های بصری منطقه می افزاید.
  • کورمار: ماری غیرسمی و زیرزمینی که در خاک زندگی می کند.
• لاک پشت خشکی زی: گونه ای از لاک پشت ها که در زیستگاه های خشکی دشت زندگی می کند و نقش مهمی در اکوسیستم دارد.

حضور این خزندگان، نشانه ای از سلامت زیستگاه های خشک و نیمه خشک است و بازدیدکنندگان باید هنگام پیاده روی در دشت، احتیاط لازم را در برابر این گونه ها داشته باشند.

حشرات و بی مهرگان: پایه های نامرئی حیات

حشرات و سایر بی مهرگان، ستون فقرات هر اکوسیستمی هستند و دشت میرزابایلو نیز از این قاعده مستثنی نیست. اگرچه این موجودات اغلب نادیده گرفته می شوند، اما نقش حیاتی در گرده افشانی، تجزیه مواد آلی، کنترل آفات و به عنوان پایه زنجیره غذایی برای بسیاری از پرندگان، خزندگان و پستانداران ایفا می کنند. تنوع حشرات شامل انواع پروانه ها، سوسک ها، ملخ ها و عنکبوتیان، نشان دهنده سلامت کلی خاک و پوشش گیاهی دشت است و بدون وجود این موجودات کوچک، اکوسیستم دشت میرزابایلو هرگز نمی توانست به این پویایی و غنا دست یابد.

چالش ها و استراتژی های حفاظتی: حفظ گنجینه میرزابایلو

دشت میرزابایلو، با وجود اهمیت بی بدیل زیست محیطی خود، با چالش های متعددی روبروست که بقای گونه های جانوری و سلامت اکوسیستم آن را تهدید می کند. سازمان ها و افراد زیادی در تلاش اند تا این گنجینه طبیعی را برای نسل های آینده حفظ کنند.

تهدیدات اصلی

تهدیدات پیش روی دشت میرزابایلو را می توان به چند دسته اصلی تقسیم کرد:

• شکار غیرمجاز: با وجود نظارت های شدید، متأسفانه شکار غیرمجاز همچنان یک تهدید جدی برای جمعیت آهو، قوچ اوریال و سایر پستانداران منطقه است.
• تخریب زیستگاه: توسعه انسانی، ساخت و سازهای غیرمجاز، و چرای بیش از حد دام در مناطق حاشیه ای می تواند به تدریج منجر به کاهش کیفیت زیستگاه و محدود شدن قلمرو حیات وحش شود.
• تغییرات اقلیمی و کمبود منابع آبی: خشکسالی های فصلی و تغییر الگوهای بارشی، دسترسی به آب و پوشش گیاهی را برای حیوانات دشوار می سازد و بر جمعیت آن ها تأثیر منفی می گذارد.
• رقابت با دام های اهلی: در مناطق حاشیه ای، رقابت برای چراگاه و منابع آبی بین حیات وحش و دام های اهلی می تواند منجر به کاهش منابع غذایی برای گونه های بومی شود.

اقدامات حفاظتی و نقش محیط بانان

سازمان حفاظت محیط زیست ایران، نقش محوری در حفاظت از دشت میرزابایلو ایفا می کند. فعالیت های محیط بانان این منطقه شامل گشت و نظارت شبانه روزی، مبارزه با شکار و تخلفات زیست محیطی، سرشماری منظم گونه های جانوری و پایش وضعیت زیستگاه ها است. این تلاش های فداکارانه، در کنار اجرای دقیق قوانین و مقررات حفاظتی، به افزایش جمعیت گونه هایی نظیر آهو و مرال کمک شایانی کرده است. همچنین، پروژه های احیای زیستگاه و تأمین منابع آبی در فصول خشک، از دیگر اقدامات مهم در راستای حفظ این اکوسیستم است.

حفاظت از دشت میرزابایلو، نمونه ای بارز از تعهد ملی به حفظ تنوع زیستی ایران است که بدون تلاش های بی وقفه محیط بانان و مشارکت آگاهانه جوامع، امکان پذیر نخواهد بود.

اهمیت مشارکت عمومی

حفاظت مؤثر از دشت میرزابایلو تنها با اقدامات دولتی میسر نیست و نیازمند مشارکت فعالانه مردم و جوامع محلی است. آموزش و فرهنگ سازی نقش کلیدی در افزایش آگاهی عمومی نسبت به ارزش های طبیعی منطقه و ضرورت حفاظت از آن ها دارد. طبیعت گردان و بازدیدکنندگان نیز می توانند با رعایت مقررات، عدم ایجاد مزاحمت برای حیات وحش، و پرهیز از رهاسازی زباله، به حفظ این میراث طبیعی کمک کنند. اطلاع رسانی به موقع در مورد هرگونه تخلف زیست محیطی نیز، می تواند گامی مؤثر در جهت محافظت از دشت میرزابایلو باشد.

راهنمای مسئولانه بازدید از دشت میرزابایلو

بازدید از دشت میرزابایلو، تجربه ای بی نظیر برای علاقه مندان به طبیعت و حیات وحش است. اما برای اطمینان از حفظ اکوسیستم و لذت بردن از سفر، رعایت نکاتی ضروری است.

نکات ضروری پیش از سفر

پیش از اقدام به سفر، برنامه ریزی دقیق و آگاهی از شرایط منطقه اهمیت بالایی دارد:

• اخذ مجوز: همانطور که پیشتر ذکر شد، بازدید از دشت میرزابایلو نیازمند اخذ مجوز از سازمان حفاظت محیط زیست است. بدون مجوز، امکان ورود به منطقه فراهم نیست.
• بهترین زمان بازدید: فصول معتدل سال، به ویژه بهار و پاییز، برای مشاهده حیات وحش مناسب تر هستند. در این فصول، دمای هوا مطلوب تر بوده و فعالیت حیوانات بیشتر است. صبح زود و اواخر عصر، بهترین ساعات برای مشاهده گونه های مختلف جانوری هستند.
• مسیر دسترسی: حدود ۴۰ کیلومتر پس از پلیس راه تنگراه به سمت بجنورد، پاسگاه محیط بانی میرزابایلو در سمت چپ جاده قرار دارد که نقطه ورودی به منطقه است.

تجهیزات مورد نیاز

برای یک بازدید راحت و مؤثر، همراه داشتن برخی وسایل ضروری است:

• لباس مناسب: لباس هایی با رنگ های طبیعی (خاکی، سبز، قهوه ای) که با محیط تضاد نداشته باشند. لباس های گرم برای فصول سرد و خنک برای فصول گرم.
• کفش مناسب: کفش های پیاده روی راحت و مقاوم، ترجیحاً ساق بلند برای محافظت در برابر خزندگان و نیش حشرات در فصول گرم. گتر نیز می تواند مفید باشد.
• دوربین شکاری و عکاسی: برای مشاهده بهتر و ثبت تصاویر از فاصله دور، دوربین شکاری و دوربین عکاسی با لنز قوی توصیه می شود.
• آب و نوشیدنی: به میزان کافی برای جلوگیری از کم آبی.
• مواد غذایی: خوراکی های سبک و انرژی زا.
• نقشه و GPS: برای مسیریابی و عدم گم شدن در دشت وسیع.
• کلاه، عینک آفتابی و کرم ضدآفتاب: برای محافظت در برابر نور خورشید.
• کیسه ضدآب: برای محافظت از وسایل الکترونیکی در برابر رطوبت یا باران احتمالی.
• کتاب های راهنمای شناسایی: در صورت علاقه، همراه داشتن کتاب های راهنمای شناسایی پستانداران، پرندگان یا خزندگان ایران می تواند تجربه بازدید را غنی تر کند.

قوانین و آداب مشاهده حیات وحش

رعایت این نکات، به حفظ آرامش حیوانات و افزایش شانس مشاهده آن ها کمک می کند:

• سکوت و آرامش: از ایجاد سروصدای زیاد و صحبت کردن با صدای بلند پرهیز کنید. حیوانات از سروصدا وحشت می کنند و از دیدرس خارج می شوند.
• رعایت فاصله: هرگز به حیوانات نزدیک نشوید و از آن ها فاصله ایمن را حفظ کنید. ایجاد مزاحمت برای حیات وحش می تواند به آن ها استرس وارد کند.
• عدم تغذیه حیوانات: به هیچ عنوان به حیوانات غذا ندهید. این کار می تواند الگوی طبیعی تغذیه آن ها را تغییر داده و به سلامتشان آسیب برساند.
• عدم خروج از مسیرهای تعیین شده: برای جلوگیری از آسیب به پوشش گیاهی و اکوسیستم، همیشه در مسیرهای مشخص شده حرکت کنید.
• عدم رهاسازی زباله: تمام زباله های خود را با خود به خارج از منطقه برگردانید. حتی کوچکترین زباله ها می توانند به حیات وحش آسیب برسانند.
• احتیاط در برابر خزندگان: در فصول گرم، هنگام پیاده روی مراقب باشید و در صورت مشاهده مار یا سایر خزندگان، فاصله خود را حفظ کرده و از تحریک آن ها خودداری کنید.
• ایمنی خودرو: اگر با خودرو شخصی سفر می کنید، پس از پیاده شدن حتماً درها را ببندید تا از ورود خزندگان یا حشرات به داخل خودرو جلوگیری شود.

با رعایت این نکات، نه تنها می توانید از یک تجربه فراموش نشدنی در طبیعت دشت میرزابایلو بهره مند شوید، بلکه به حفاظت از این زیستگاه ارزشمند نیز کمک خواهید کرد.

نتیجه گیری

دشت میرزابایلو، با موقعیت استراتژیک و تنوع زیستی چشمگیر خود، به وضوح نمادی از گنجینه های طبیعی ایران است. این دشت، به عنوان بخشی حیاتی از پارک ملی گلستان، پناهگاهی امن برای گونه های مختلف جانوری از جمله آهوان چابک، قوچ های باشکوه اوریال و حتی ردپای امیدبخش یوزپلنگ آسیایی است. حضور پرندگان شکاری در آسمان و خزندگان مرموز در دل خاک، تکمیل کننده این اکوسیستم پویاست که هر جزء آن، نقش اساسی در حفظ تعادل و پایداری دارد.

با این حال، ادامه حیات این گنجینه بی نظیر، مستلزم مواجهه با چالش های متعدد زیست محیطی نظیر شکار غیرمجاز، تخریب زیستگاه و اثرات تغییرات اقلیمی است. تلاش های بی وقفه محیط بانان و سازمان حفاظت محیط زیست، در کنار افزایش آگاهی و مشارکت عمومی، می تواند ضامن بقای دشت میرزابایلو برای نسل های آینده باشد. بازدید مسئولانه و آگاهانه از این منطقه، با رعایت تمام قوانین و آداب طبیعت گردی، نه تنها به حفظ حیات وحش کمک می کند، بلکه تجربه ای عمیق و ماندگار از ارتباط با طبیعت بکر و اصیل ایران را برای هر فرد به ارمغان می آورد. حفاظت از گونه های مختلف جانوری در دشت میرزابایلو، نه یک انتخاب، بلکه یک ضرورت ملی و اخلاقی است.